Chiang Mai

Natuurlijk moet er ook nog wat over Chiang Mai vertelt worden! Een ander soort Thailand dat we tot nu toe gezien hadden. De sfeer die er in deze stad hangt is relaxter dan in Ayutthaya. Maar misschien zijn we al wat meer gewend aan het Thaise leven en kijken we niet meer zo snel op van drie, vier of vijf mensen op één scooter. Ons viel gelijk op dat hier meer backpackers rondliepen dan in Ayutthaya en de lucht hier ook een stuk schoner leek te zijn. Was dat de reden van het chille sfeertje, al die hippie backpackers in hun drollenvanger broeken?

De eerste dag hebben wij heerlijk gechillt (ja, werkt aanstekelijk) op het dakterras om onze huisjes strand proof te maken, zonder thuis terug te komen als twee rode kreeften. Na lekker afgekoeld te zijn in het zwembad vier etages lager op de begane grond, gingen we de stad wat verkennen. Warorot Market en Night Bazaar stond op de planning. Toen we Warorot op kwamen belandde we in een zee van kraampjes waar eten, eten en nog meer eten werd verkocht! Ook hier werd Timon en Pumba voer verkocht. De insecten hadden nog steeds niet echt een hele goede klik met Birgit, maar dit is zo'n ding: try before you die. De Thaise dame maar om een mixzakje gevraagd, bestaande uit sprinkhanen, larven en kevers. Snel stopten we het zakje in onze rugzak om er nog maar even niet verder over na te hoeven denken.
Als een man met de lengte van een grote basketballer, de laten van de krampjes ontwijkend, liepen we richting de Night Bazaar. Eerst leek het alsof we in een achterbuurt terecht kwamen. Geen mens meer te zien, ook geen thai. Kaart er weer bij gepakt als een echte toerist en gekeken of we goed liepen. Uiteindelijk kwamen we aan bij een soort brede winkelstraat, met aan weerszijden kraampjes langs de stoep. Nou ja, dit moest wel lukken, uurtje of zo. Nietsvermoedend liepen we een poortje door een kwamen we in shopping walhalla! Net de zwarte markt Beverwijk. Allerlei souvenirs kon je hier kopen voor een redelijk prikkie. Allemaal kraampjes waar thaise mannen en vrouwen op zeurderige toon iets thais zeiden (niet dat ze er geen zin in hadden, maar zo klinkt hun taal).
Na ook een iets subtielere drollenvanger gekocht te hebben en een mooi thais shirtje met olifanten erop (alsof je dat in Nederland ooit nog aan doet), werden we door een thaise vrouw bijna gesmeekt om een massage te nemen. Achter haar stonden allemaal relaxstoelen met bankjes klaar, met hier en daar een buitenlands persoon waar heerlijk aan de voetjes gefriemeld werd. Na al dat geloop hebben we wel een massage verdient, dachten wij zo. En daar zaten we dan. Onze voetjes werden heerlijk schoon gemaakt en daarna ingezalfd door twee oude thaise vrouwen. Ze waren heerlijk met elkaar aan het kletsen, alsof ze even doornamen wat ze vanavond zouden kunnen eten. Één van de vrouwen was erg gefascineerd door Birgit haar benen. "You so beautiful skin, so white!" zei ze terwijl ze lachend een paar keer op Birgit haar benen tikte. Mensen in Azië willen allemaal zo wit mogelijk zijn. Hiermee werden we al geconfronteerd op het vliegveld met een hele grote advertentie met een hele lichte Aziatische vrouw met de tekst Snail White eronder en zo ook de vele beauty producten die de huid witter zouden maken, zoals de tomatencrème (zou hiermee eerder een rode kop verwachten).

Uiteindelijk hebben we in totaal 4 uur (!) door de Night Bazaar rond gelopen en vervolgens weer terug naar het guesthouse. Massage... Was niets meer van te merken!

Terug in het guesthouse stond nog een heerlijk late night snackje voor ons te wachten. De heerlijke thaise bugs stonden nog te springen om opgegeten te worden, wij stonden wat minder te springen. Met de camera in de hand om bewijsmateriaal op te nemen, probeerden we met een biertje in de andere hand wat moet te verzamelen. Birgit beet het spits af, maar van bijten kwam niet veel terecht. Nadat ze drie keer aan hetzelfde pootje had geknabbeld, moest ik de stoere man maar zijn en deed hem ineen keer in mijn mond en vrat hem op. Gedachten op nul. Lekker... Ik wist het nog niet. Het smaakte niet heel vies, maar kip was het ook niet. Meer kip met een jasje van garnalen schil. Heb van elke nog een paar gegeten, maar mijn gedachten namen toch de overhand. Birgit deed nog een poging, waarbij na een paar keer kauwen de sprinkhaan er net zo hard weer uit vloog. Nee, de klik was er nog steeds niet. Wordt vervolgd...

Zondag waren we bij de Sunday market, wat volgens velen erg aan te raden was! Deze markt is een zee aan kraampjes welke zich uitstrekt over 4 lange straten. Ook hier weer de ogen uit gekeken en lang rond geslenterd in slakkentempo, gezien je op Den duur over de koppen kon lopen. Op den duur zagen we dat er allemaal lange dunne kaarsjes werden gepakt door de thaise mensen. Deze werden allemaal aan gestoken en de lampjes van de krampjes werden uitgezet, muziek stopte, evenals alle mixers van de smoothie kraampjes. Iedereen ging staan en het Thaise volkslied kwam door de luidsprekers die aan de lantaarnpalen in de straat hingen. Een aantal mensen begonnen te huilen, waardoor wij het ook niet droog konden houden en een traantje weg pinkten. Na het volkslied begonnen weer wat mensen te lopen, maar als snel zagen we dat de thaise mensen bleven staan. Er was nu een minuut stilte en de rest had dat ook snel door. De minuut stilte was voorbij en met een druk op de knop ging alles weer aan: mensen begonnen te lopen, lampen gingen aan, mixers maakten weer oorverdovend lawaai. Het enige wat nog over was van dit gedenkmoment waren de half afgebrande kaarsjes. Het heeft diepe indruk op ons achter gelaten. Mooi om te zien hoeveel respect mensen voor een persoon kunnen hebben. Om onze respect te tonen voor het volk en hun rouwen hebben wij ook een zwart armbandje met een witte thaise tekst voor de koning erop. Deze zal de rest van onze reis met ons mee gaan.